Nala

Zondag 6 juni stond ik rond 8.30 op. Andreas lag nog te slapen. Redelijk vroeg zoals gewoonlijk omdat ik een slechte uitslaper ben. Weet niet echt zeker meer of ik de hondjes toen had eten gegeven en even snel in de tuin had gelaten, maar dat doe ik zo iedere ochtend dus dan zal dat nu ook wel zo gegaan zijn.
Vrijwel direkt daarna ben ik een stuk gaan hardlopen en kwam een uurtje later terug.
Zoals gewoonlijk begonnen de dames te blaffen zodra ik de deur binnenkwam. Allebei sliepen ze bij ons in de slaapkamer omdat Nala ´s nachts verward raakte en begon rond te dolen in huis. Dit deed ze niet als ze bij ons lag en de deur van de slaapkamer was dicht.
Terwijl ik van de voordeur naar de woonkamer liep, hoorde ik dat Nala´s geblaf overging in gepiep. Iets dat ik in de 14 jaar dat ik met haar samen ben geweest nog nooit gehoord heb. En laten we eerlijk zijn, Nala heeft toch al wat flinke "incidentjes" meegemaakt dankzij haar roekeloze gedrag. Zoals die diepe lange snee in haar borstkas toen ze over het schrikdraad sprong en de hoogte iets verkeerd inschatte. Of toen ze in een groot stuk glas stapte en bijna heel haar voetkussentje eraf sneed. Of die keer dat ze naar een wesp hapte en vervolgens twee grote tennisballen op haar neus had. Die keer dat ze een wespennest uit ging graven om er midden in te gaan liggen, en vervolgens aangevallen te worden door honderden wespen. Ik kan even niet op meer voorbeelden komen.
Maar stuk voor stuk hebben deze ongelukjes spoedritjes naar de dierenarts veroorzaakt, met de daarbij behorende weekend- en feestdagtoeslagen. Maar....piepen had ze nooit gedaan.
Daarom was ik ook erg bezorgd en haastte me direkt naar de slaapkamer. Daar zat ze, onnatuurlijk onderuitgezakt op haar kont en bij elke poging die ze deed om op te staan en naar me toe te komen piepte ze.
Ik tilde haar voorzichtig op en probeerde haar te laten staan. Maar hierop piepte ze meer en toen zagen we dat haar linkerachterbeen er helemaal verlamd bij hing.
Hierop heb ik haar op bed gelegd.
Vanaf dat moment..wist ik het. Dit is het einde, dit kan niet meer hersteld worden.
De gedachten vlogen door mijn hoofd. Hoe zou Nala's leven er vanaf nu uitzien? Liggend in haar mandje, alle ontlasting maar laten gaan in haar mandje, pijn hebben zodra ze haar lijf beweegt. Alleen maar liggen, liggen, voor de tijd die ze nog heeft. Wij moeten toch ook naar het werk. Dat zou betekenen dat ze alleen maar kon liggen ook tijdens de uren dat we weg zijn. En de pijn die ze dan zou hebben, terwijl ze daar zo heel alleen zou liggen.
Eventueel herstel dan? Even de feiten op een rij zetten. Ze is bijna 14 jaar oud, haar beengestel is teer en broos. Haar heupen zijn helemaal niks meer. Kortom; ze heeft het vermogen niet om te revalideren. En vermoedelijk is haar achterbeen helemaal losgeraakt van haar achterlijf en dat zou nooit meer kunnen herstellen.
Met deze gedachten, deze afwegingen, zat ik op bed bij haar.
En toen had ik eigenlijk al het vreselijke besluit genomen; ik kan het haar gewoon niet aan doen om verder te moeten leven.
Ik heb vervolgens een plakje ham gepakt en daarin een cortison pilletje gestopt en aan haar gegeven, in de hoop dat dit de pijn iets zou verlichten.
Daarna heb ik dierenkliniek Albano in Täby gebeld en gevraagd of we langs mochten komen. De hele tijd heb ik geweten dat het over was vanaf nu.
Haar mandje in de bagageruimte van de auto gelegd en haar er vervolgens ingetild. Het pakje ham had ik meegenomen en onderweg kregen ze allebei af en toe een plakje. Want natuurlijk is Bobbie meegegaan. Tijdens de rit naar het dierenziekenhuis zat ik bij Nala, achterin de auto.
Eenmaal aangekomen bij de dierenkliniek hebben we haar met mand en al uit de auto getild en op een rijdende brancard gelegd. Vervolgens kregen we een eigen kamer.
Daar vroeg ik aan één van de dierenverpleegkundigen of ze iets lekkers voor de honden in huis hadden. Varkensoortjes! Kon niet beter. Nala´s lievelingssnoep.
Andreas was nog even met Bobbie aan het wandelen buiten en ik zat met een snoepende Nala in het kamertje.
Even later kwamen Andreas en Bobbie er ook bij en toen hebben we een gesprek gehad met de dierenarts. De dierenarts probeerde Nala´s achterlijf te onderzoeken waarop Nala hard begon te grommen, haar tanden liet zien en vervolgens naar de arts beet.
Ook heel erg niet-Nala om zo te doen. Dus ik zei dat ik het haar niet aan wil doen haar te onderwerpen aan allerlei medische onderzoeken terwijl we de uitslag toch al weten. Zie je het al voor je? Een stokoude hond, geröntgend, een operatie, kunstheup, de hele mikmak. Dat kan toch niet? Dan zou ze alleen maar heel veel pijn hebben gehad en revalideren kan ze toch niet meer. Veel te veel poespas aan dat oude lijfie. De dierenarts vroeg toen of ze Nala kon proberen te laten staan, maar ik zei dat ik dat niet toeliet. Ik wilde dat Nala gewoon echt niet aandoen.
De dierenarts begon inderdaad een verhaal dat ze nooit meer beter zou worden, dat alleen maar liggen in een mand een "onmenselijk" bestaan zou inhouden en het was duidelijk dat ook zij maar één uitweg zag.
Hoeveel pijn het ook deed, ik zei: ze mag gaan slapen. En Andreas zag ook geen andere oplossing. De hele tijd zat ik bij Nala op de grond, haar hoofd op mijn arm en met mijn andere arm aaide ik haar koppie.
Nadat we de dierenarts hadden verteld dat we het besluit hadden genomen, kreeg Nala rustgevend medicijn ingespoten en daarna werden we 10 minuutjes alleen gelaten.
Ik heb me expres groot gehouden, niet gehuild, omdat ik weet dat Nala altijd erg van streek raakt als ik huil. Nala is altijd een spiegelbeeld van mij geweest; als ik huilde, was zij ook van streek. En was ik rustig, dan was zij dat ook. En ik wilde per sé dat haar laatste moment op aarde zo rustig mogelijk zou verlopen. Ik wilde absoluut niet dat ze wist dat haar laatste uur gekomen was.
Andreas had het daarentegen heel erg moeilijk en was erg verdrietig.
Andreas is toen nog meer varkensoortjes gaan kopen, en Nala heeft eigenlijk sindsdien onafgebroken varkensoortjes zitten snoepen.
Na tien minuten kwam de arts terug en toen kreeg Nala een infuus in haar linkerpoot. Hier heeft ze niets van gemerkt want ze had het veel te druk met haar varkensoortjes.
Even later werd er een narcosevloeistof ingespoten en al kauwend op haar varkensoortje viel ze in slaap. Het zag er heel vredig uit toen ze zo lag te slapen, luid snurkend in haar mandje.
De hele tijd waren Andreas, Bobbie en ik bij haar.
De dierenarts had als advies gegeven dat Bobbie er alleen bij mocht blijven tot ze sliep. Bij het overlijden moest ze weg, want dat zou traumatisch kunnen zijn.
Dus op het moment dat Nala sliep is Andreas met Bobbie weggegaan.
Andreas kwam even later terug en is bij mij op de grond gaan zitten. Terwijl we Nala aaiden, spoot de dierenarts een overdosis van een medicijn in ( kan het insuline zijn?). Vrijwel direkt stopte het luide gesnurk. Dit was echt verschrikkelijk. Nu is het over! En toen kon ik het niet meer houden. Heb heel erg gehuild.
We hebben nog een tijd met Nala daar gelegen. Haar geaaid, gezoend, haar pootjes beetgehouden, haar zachte oortjes.
Het was zwaar kut om haar achter te laten, wetende dat we haar nooit meer zouden zien.

Nu een week later, is het stil in huis, erg stil. Nala zorgde altijd voor oproer en onrust, zelfs nog op haar hoge leeftijd. Het was een baldadig, druk, klein ding dat altijd voor leven in de brouwerij zorgde.
Maar hoe klote het einde ook was, ik heb echt ontzettend veel lol gehad aan haar.
Hoeveel hebben wij niet meegemaakt. Alle wandeltochten in het bos, de bernisse, mee op vakantie, altijd mee hardlopen, paddestoelen plukken, noem maar op.
En tot op zeer hoge leeftijd is Nala altijd heel erg actief geweest. Het aftakelen begon eigenlijk pas echt vanaf de winter 2009. Voor die tijd ging ze nog gewoon mee hardlopen, ook al werden het steeds kleinere afstanden. De hele herfst 2009 is ze altijd meegegaan toen ik paddestoelen ging plukken. Dit houdt dus in; minstens 5 uur per dag in het bos rondbanjeren. En dat is toch vrij zeldzaam, dat een herdershond op zo'n hoge leeftijd, nog zo actief is.
En ook al ben ik natuurlijk heel erg gek op Bobbie, met Nala had ik iets bijzonders. We waren een soort van tweelingzusjes. Ja, zo´n hond vind je nooit meer.

En we hebben dan ook besloten dat we nooit meer honden willen. Het doet teveel pijn wanneer ze ziek worden en overlijden.

Maar hoe dan ook, ik ben heel erg blij en dankbaar dat ik mijn hele volwassen leven met Nala heb mogen delen.

En ooit zijn we weer samen want ik ben er van overtuigd dat ze in de hondenhemel is waar ze op dit moment iedereen stapelgek maakt met haar streken. Gelukkig heeft ze daar Sharon die haar een beetje in toom houdt. Alhoewel Sharon ook een dondersteen kon zijn....